Harry.

Biegłam ile sił w nogach. Chciałam znajdować się jak najdalej od tego piekielnego miejsca. Znowu. Znowu wrócił do domu pijany i zaczął mnie bić. Jestem do tego już przyzwyczajona, ale moje ciało najwidoczniej nie, gdyż każdego dnia przybywa mi coraz więcej siniaków. Łzy zasłaniały mi widoczność, ale nie zwracałam na to uwagi. Nie wiedziałam gdzie biegnę – byleby przed siebie. Po 15 dłużących się minutach zrozumiałam, że stoję pod wielkimi, mahoniowymi drzwiami. Nie mam pojęcia jak się tutaj znalazłam, ale wiedziałam,  że w tej chwili tylko On mi pomoże. Od zawsze się przyjaźniliśmy. Mogłam Mu powierzyć wszystkie sekrety i być pewna, że zostaną one bezpieczne. Wzięłam głęboki wdech i zapukałam. Po chwili drzwi się otworzyły i zobaczyłam tak bardzo znane mi loki.

- [T.I]? Co ty tu robisz? – spytał zdezorientowany – To znowu on?! Co on Ci zrobił?! – dodał po chwili ciszy i zamiast zaskoczenia  na jego buzi pojawił się gniew. Lecz kiedy zobaczył mój wyraz twarzy, od razu złagodniał.

- Och, Harry .. – tylko tyle byłam w stanie wydusić z siebie, bo już po chwili wybuchłam głośnym i niepohamowanym płaczem. Poczułam jak jego silne ramiona mnie obejmują, a jego nos ląduje w moich włosach.

- Harry, ja już nie mogę. Nie wytrzymam. Nie chcę już tam wracać. – łkałam. Na jego koszuli robiła się już mokra plama, ale on na to nie zwracał najmniejszej uwagi.

- Cii .. Jest już dobrze, nie płacz. Zostaniesz tutaj na noc i ochłoniesz. – szeptał mi uspokajająco do ucha. Próbowałam przestać płakać, ale to naprawdę graniczyło  z cudem. Wszystkie emocje, które kumulowały się przez ten rok, pękły niczym bańka mydlana.

- Chodź do  środka. Zmarzłaś. Herbata Ci dobrze zrobi. – jego głos był niewiele głośniejszy od szeptu. Przytaknęłam tylko głową, nie zdolna do wydobycia z siebie, jakichkolwiek słów.

                                                                             ~~~

Siedzimy w salonie, tępo patrząc w ogień w kominku. Harry się nie odzywa, za co jestem mu ogromnie wdzięczna. Ta cisza nie jest krępująca, lecz na odwrót. Zaczęłam więc myśleć o tym wszystkim i doszłam do wniosku, że moje życie już przegrałam. Na świecie są dwa rodzaje ludzi: przegrani i zwycięzcy. Jaka jest między nimi różnica? Otóż zwycięzcy się nie poddają. Nigdy. A ja? Jestem za słaba, żeby walczyć do końca. Jestem przegrana. Choćbym nie wiem jak się starała, to nigdy nie wyjdę z tego gówna, w którym obecnie się znajduję. Najgorsze jest to, że nie mogę odejść, gdyż Luke i tak mnie znajdzie i niewykluczone, że będzie chciał mnie zabić. Pewnie teraz też się ostro wkurzy o to, że nie wróciłam na noc. Wzdrygnęłam się na samą myśl o tym. Moje przemyślenia przerwał głos Harrego.

- [T.I.], może chcesz już iść spać? Dam Ci ręcznik i się umyjesz. Przyda Ci się teraz duża dawka snu. – Jak on to robi, że ma taki kojący głos? Mogłabym go słuchać cały dzień. Naprawdę to skarb, mieć tak wspaniałego przyjaciela. Przeniosłam na niego wzrok i zauważyłam, że patrzy się na mnie opiekuńczo. Po chwili odczułam wielkie zmęczenie.

- Masz rację. Robię się już śpiąca. – odpowiedziałam, tłumiąc ziewanie. Wstaliśmy i już po chwili znaleźliśmy się w jego sypialni. Styles podszedł do szafy i wyjął z niej jego bluzkę i ręcznik.

- Przyda Ci się jeszcze coś do spania, więc mam nadzieję, że koszulka wystarczy. – rzekł niepewnie, poczym bez zastanowienia przytaknęłam. Odebrałam od niego rzeczy i odwróciłam się, z zamiarem pójścia do łazienki. Ten dom znam jak własną kieszeń, więc nie miałam żadnego problemu z dojściem do wcześniej wspomnianego miejsca. Kiedy weszłam do środka, przekręciłam klucz i od razu zaczęłam się rozbierać. Jedyne o czym w danej chwili marzyłam  to kąpiel. Już po chwili ciepłe strużki wody spływały po moim nagim ciele. Odprężyłam się, odpędzając od siebie nieprzyjemne myśli. Gorąca woda zawsze działała na mnie kojąco. Po pół godzinie stwierdziłam, że powinnam już kończyć, gdyż skóra na moim ciele już się marszczyła. Zakręciłam korek i wyszłam spod prysznica. Ubrałam bieliznę, a na to koszulkę Harrego. Wyszłam z łazienki, poczym pokierowałam się do sypialni, którą można już nazwać moją, ponieważ sypiam tu naprawdę często. Położyłam się na łóżku, uprzednio gasząc światło i już po chwili przeniosłam się do krainy Morfeusza.

                                                                                      ~~~

Obudziłam  się przez zapachy z kuchni docierające do moich nozdrzy. Uśmiechnęłam się, wiedząc, że Styles coś pichci. Wspomniałam już, że Harry jest świetnym kucharzem? Jego pasją jest gotowanie i widzę z jaką łatwością mu to przychodzi. Nie to co ja. Gdyby mnie zostawiono w kuchni samą chociaż na 5 minut, to nie byłabym taka pewna, czy bym wyszła z niej w jednym kawałku. Wstałam z łóżka, kierując się schodami w dół. Nie myliłam się. Na stole znajdowały się już tosty francuskie z jajecznicą. Harry odwrócił się i napotykając moje spojrzenie od razu się uśmiechnął.

- Dzień dobry. – powiedział radośnie, podchodząc do mnie i całując w czoło. Zdecydowanie ma lepszy dziś humor. Zresztą tak samo jak ja. Czuję się wypoczęta i szczęśliwa tym, że wszystkie nieprzyjemne myśli zeszły na drugi tor.

- Cześć. – rzekłam wesoło.

- Wszystko już jest gotowe, więc możesz już siadać i jeść. – uśmiechnęłam się w odpowiedzi, po czym usiadłam przy stole. Mogłabym tak żyć. Nie chcę już wracać do ,,domu’’. Na samą myśl o tym, robi mi się słabo. Stop, [T.I]. Nie myśl o tym. Nie teraz. Nie przy  Harrym. Po chwili Styles także usiadł na krześle i zaczęliśmy konsumować jedzenie. Jedliśmy w ciszy. Nikt się nie odzywał, co mnie doprowadzało do szału. W końcu odważyłam się na niego spojrzeć i zauważyłam, że się czymś denerwuje.

- Harry, coś się stało? – spytałam, zmartwiona tym, że nie ma już takiego dobrego humoru. Chłopak podniósł od razu głowę, napotykając mój wzrok.

- Nie, [T.I]. Nie przejmuj się, tylko jedz. – odpowiedział pewnie, ale i tak wiedziałam, że coś go trapi, ponieważ zdamy się nie od dziś.

- Harry .. Wiem, że coś się dzieje. Proszę, powiedz mi. – nalegałam.

- Naprawdę, wszystko jest w porządku.

- Harry. – podniosłam trochę głos. Wiedział, że jestem nieugięta i prędzej czy później wydostanę to z niego. Przeniósł wzrok na talerz i westchnął.

- Dobrze, powiem Ci. Ale obiecaj, że ze względu na wszystko, ty nie odejdziesz i nie zostawisz mnie. – powiedział patrząc prosto w moje oczy.

- Obiecuję. – Czy on myślał, że po tym wszystkim co dla mnie zrobił, jestem w stanie od niego odejść? Nie ma takiej opcji.

-Kocham Cię, [T.I]. – szepnął tak nie wyraźnie, że musiałam wytężyć słuch, żeby to zrozumieć. Powoli analizowałam to co powiedział. Moje oczy znacznie się powiększyły i wcale bym się nie zdziwiła, gdyby ktoś powiedział teraz, że przypominają piłki tenisowe. O matko. Czy on to właśnie powiedział?

- Harry .. Ja .. Ja nie mogę .. Luke .. On .. On Cię zabije .. – jąkałam się, nie mogąc skleić sensownego zdania. Popatrzyłam w jego zielone oczy i dostrzegłam w nich ból pomieszany ze smutkiem. Nagle wstał.

- Zapomnij. – burknął i poszedł do salonu. To się stało tak nagle, że musiałam poczekać chwilę, żeby to sobie poukładać w głowie. Po chwili wstałam i niepewnym krokiem poszłam w ślady przyjaciela. Siedział na kanapie, wpatrując się w sufit. Chciałam się już odezwać, ale przerwało mi głośne walenie w drzwi.

- Otwieraj! Wiem, że tam jesteś, [T.I]! I że ten sukinsyn też tam jest! – wydzierał się Luke. Nie wierzę. Co on tutaj robi?! Spojrzałam przerażona w stronę Styles’a i mogłam zauważyć, że jest w takim samym stanie jak ja. Pokazałam mu ręką, że lepiej będzie jak ja do niego pójdę. Nie zdążył nawet zaprotestować, a ja już szłam do źródła hałasu. Nogi miałam jak z waty. Niepewnie otworzyłam drzwi. Luke się od razu na mnie rzucił. Zaczął mnie okładać pięściami i kopać gdzie się dało. Jeszcze nigdy tak mocno nie bolało. I właśnie w tej chwili miałam ochotę umrzeć. Tak. Tu i teraz.

- Zostaw ją! – krzyknął Harry, który nagle wyrósł z ziemi. Nie! Uciekaj stąd, idioto! On Cię zabije! Na twarzy Luke’a pojawił się ten straszny, łobuzerski uśmiech. A potem wszystko działo się w zwolnionym tempie.

Harry uderzył Luke’a.

Krew.

Luke rzucił się na Harrego.

Krew.

Ciemność.

                                                                          ~~~

Obudziłam się w szpitalu. Skąd wiem, że akurat tu? Często tu byłam. Nie raz Luke uderzał mnie, dopóki nie utraciłam przytomności. Byłam przyczepiona do mnóstwa przezroczystych rurek. Nagle drzwi się otworzyły i do pomieszczenia weszła pielęgniarka. Na oko była młoda. Na pewno nie miała więcej niż 30 lat.

- Widzę, że się pani w końcu obudziła.  – uśmiechnęła się promiennie. Zaraz! Jak to ‘w końcu się obudziłam’? I nagle wszystkie wspomnienia uderzyły we mnie, niczym z procy. Wściekły Luke. Bójka. Harry, który mnie chciał obronić. Znieruchomiałam. No właśnie! Harry! Chciałam się podnieść, ale jak tylko spróbowałam, to od razu się położyłam. Syknęłam.

- Ostrożnie! Ma pani odpoczywać! – zareagowała pielęgniarka i szybko do mnie podbiegła. Mam to gdzieś! Chcę wiedzieć, czy Harry jest bezpieczny!

- Harry .. – tylko tyle byłam w stanie wydusić. Gdybym zdecydowała się na dłuższe zdanie, to najprawdopodobniej wybuchłabym płaczem. Dziewczyna od razu pobladła i popatrzyła na mnie ze współczuciem! NIE!

- Przykro mi. Pan Styles nie przeżył. Zmarł w szpitalu, zaraz po tym jak go tu przywieziono. Nie dało się nic zrobić. Jego stan był krytyczny. – Co?! Nie! To niemożliwe!

- Nie! On musi żyć! Nie rozumie tego pani?! M-U-S-I! – krzyczałam nie zwracając uwagi na rurki. I teraz dopiero coś zrozumiałam. Kochałam go. Dlaczego zdałam sobie z tego sprawę, dopiero wtedy, kiedy go straciłam?!

- Proszę się uspokoić. Zaraz wezwę doktora, aby mu powiedzieć, że się pani obudziła. – powiedziała po czym zniknęła za drzwiami. Łzy ciekły mi, nie chcąc przestać. Popatrzyłam w lewo i zobaczyłam duże okno. Przyszło mi tylko jedno na myśl. Ale czy to jest rozwiązanie? Czy tego właśnie chcę? Wiem jedynie,  że chcę być tam gdzie Harry, a to jest jedyny sposób. Wstałam z łóżka, ściągając wszystkie rurki i nie zwracając żadnej uwagi na pikające głośniej maszyny. Zdecydowanym krokiem podeszłam do okna i je otworzyłam. Weszłam na okiennicę i popatrzyłam w dół. Wysoko. Cholernie wysoko. Wzięłam głęboki  wdech i akurat w tym momencie drzwi się otworzyły. Odwróciłam wzrok i zobaczyłam, że do pomieszczenia weszła ta sama pielęgniarka. Spojrzała na mnie przerażona.

- Pani [T.N]. Wiem co pani myśli, ale to nie jest rozwiązanie. – zaczęła spokojnie, ale ja już jej nie słuchałam, tylko zrobiłam krok w przód.

Powiew wiatru.

Przybliżający się grunt.

Ciemność.

Jasność.

Charakterystyczna burza loków.

Szczęście.

Wieczność.

Kocham Cię, Harry.

   ,, Miłość nie zawsze jest łatwa i prosta, ale ta jedyna daje prawdziwe szczęście’’

_______________________________________________________________________

No a więc to mój pierwszy imagin :D Mam go na komputerze już długo, gdyż to jego pierwszego wymyśliłam ;* Jak wam się podoba? ;P Jak macie jakieś negatywne opinie to śmiało piszcie. Chcę wiedzieć, co robię źle ;** A i dziękuję wam za komentarze! *O* To naprawdę wiele dla mnie znaczy! <3

CzYtAsZ = kOmEnTuJeSz

Przepraszam za błędy ;*